MartijnRouwenAfgelopen 24/25 juni was er wederom de HomeRide, dit is een sponsortocht voor het Ronald McDonald Kinderfonds en daarmee voor de Ronald McDonaldhuizen. Dit zijn huizen die dicht bij een aantal grote ziekenhuizen in Nederland staan, die een slaapplek bieden voor ouders van (ernstig) zieke kinderen. Deze huizen draaien compleet op giften en donaties. In 2003 heb ik zelf ruim anderhalve week van een kamer in het huis in Amsterdam gebruik mogen maken toen mijn oudste dochter daar op de IC lag, vandaar dat ik deze organisatie een warm hart toe draag en dit jaar voor de vierde keer meegedaan heb.
De HomeRide is een route van ongeveer 500 km welke in 24 uur afgelegd dient te worden, onderverdeeld in etappes. Je schrijft je in als team en elke etappe moeten er minimaal twee van je teamleden fietsen, zo fiets je nooit alleen, je krijgt ook een tracker mee dus je bent als team ook nog te volgen. Dit jaar reed ik mee met Team Fluffy Rabbit Amsterdam, en hadden we als team het bedrag van maar liefst €16.050,16 aan donaties, als je bedenkt dat 1 nacht in een Ronald McDonaldhuis €75 kost, dan hebben we er als team voor gezorgd dat er behoorlijk veel nachten gedekt zijn.
Terug naar het fietsen, de afstand was onderverdeeld in een zestal etappes: Zwolle -> Enschede (77 km) Enschede -> Arnhem (102 km) Arnhem -> Tilburg (91 km) Tilburg -> Rotterdam (79 km) Rotterdam -> Utrecht (64 km) Utrecht -> Zwolle (114 km) Ik had bedacht om dit jaar alle etappes te fietsen, eerder was ik al tot bijna 300 km totaal gekomen, maar toen fietste ik nog niet heel actief. Dit jaar al wat vaker een lange afstand gefietst dus ik dacht er klaar voor te zijn.
Zaterdagochtend rond een uur of 11 aanwezig bij de start bij het PEC Stadion in Zwolle, en na het vastmaken van startbordjes, deelnemer bandjes om de pols, overal zonnebrandcreme smeren en het vullen van bidons met koud vocht, richting de startvakken. Hier kon ik nog lekker een paar broodjes en een koffie pakken en ook nog wat water en een colaatje. Na de nodige plichtplegingen op het podium werd om 13 uur gestart en we waren weg. Het was onderhand al pittig warm geworden, om niet te zeggen heet en het verzorgingspunt onderweg had heerlijke bekertjes water. Hierna doorgereden en met wat oponthoud door vallende bidons, aflopende kettingen en een lekke band kwamen we uiteindelijk aan op het vliegveld in Enschede.
Hier konden we gebruik maken van het toilet, koude drankjes pakken en een pastamaaltijd. Na 45 minuten weer op de fiets, voor de etappe naar Arnhem. Hier had men wat hoogtemeters gestopt op de Veluwezoom en in de buurt van Roozendaal dus die was best pittig. Ook hier nog snel wat gegeten, toiletbezoek, lampjes op de fiets knopen en een reflectievestje aan om in Tilburg over de ijsbaan binnen te rijden. Je komt nog eens ergens 🙂 Ook hier hadden we een stop van 30 minuten, net genoeg om het toilet te bezoeken, een klein beetje te eten, bidons te vullen en reepjes en andere snacks bij te vullen.
Nu kwamen we echt in een nacht etappe, en waar we de eerste paar etappes nog met minimaal 10-12 teamgenoten reden, waren we nu met zeven en besloten we iets meer gas te geven om wat tijd goed te maken die we verloren hadden met lekke banden en andere dingen. De route ging over het algemeen over goed asfalt waardoor we best wat snelheid konden maken en zo de zon weer op zagen gaan. Ook was het gelukkig niet koud en konden we de hele nacht in kort/kort fietsen en een beetje “afkoelen”. Ook ‘s nachts stonden er op diverse punten supporters en dat trekt je er op bepaalde punten best even door.
Uiteindelijk kwamen we bij de Van Brienenoordbrug en daar schoten m’n bovenbenen vol in de kramp, wellicht toch te weinig gedronken o.i.d. Het laatste stuk even gekeken of ik ze los kon fietsen maar ze bleven krampen geven waardoor ik besloot om de 5de etappe over te slaan, en gebruik te maken van de massagetafel. Eerst moest ons team echter nog naar de Vechtsebanen in Utrecht, we hadden een kleine touringcar geregeld waar ik in gekropen ben en ondanks het gehobbel onderweg toch nog in slaap gevallen ben. Dat was van korte duur, na een 45 minuten slaap werd de muziek aangezet, de megaspeaker stond vlak onder het plekje waar ik lag te slapen, kortom, goed wakker geworden 🙂 Hierna ontbijt gescoord en de massagetafel opgezocht, hier werden m’n benen los gemasseerd en kon ik er weer tegenaan.
De laatste etappe werd gefietst door bijna ons hele team, wat als voordeel had dat het niet zo hard ging. Het nadeel was wel dat het ontzettend warm aan het worden was, gelukkig ging de route veel door bossen heen in de schaduw en konden we lekker doorfietsen en was ik na 18 uur en 34 minuten fietsen, met 467 km in de benen aangekomen bij de finish in Zwolle. Ik heb al die tijd gezegd dat dit de laatste keer is, maar het kriebelt nu alweer een klein beetje..